Sara over pleegkinderen: ‘Terugvallen en opkrabbelen, die kans geven we ze’
Biologische ouders met pijn over de uithuisplaatsing, veel verschillende hulpverleners, een kind met een flinke rugzak: pleegkinderen opvangen is niet niks. Toch kent gezinshuisouder Sara Mulder (38) geen mooiere en betekenisvollere baan dan die van haar.
Een gezinshuis starten is al een uitdaging op zich, maar die kan nog groter als vlak na opening corona uitbreekt. Het overkwam Sara en haar man, die in hun Amsterdamse gezinshuis vier kinderen opvangen in de leeftijd van 2 tot 10 jaar. Zelf hebben ze drie kinderen. Met alle media-aandacht voor de tekorten en problemen in jeugd- en pleegzorg, vindt Sara het belangrijk een open inkijkje te geven in haar gezinshuis. Dat doet ze met dagelijkse stories op haar Instagram-account @Gezinshuisamsterdam. ‘De zorg voor pleegkinderen vraagt veel. Maar ik zie het als een investering in hun toekomst en geniet van momenten van groei’, zegt ze.
Draai gevonden
Met name het eerste jaar van het gezinshuis was volgens Sara pittig, ook door de vele lockdowns. ‘Nu merken we dat de kinderen meer hun draai hebben gevonden en meegaan in de nieuwe gezinsstructuur. Dat zit in kleine dingen: weten waar het plakband ligt, elke zaterdag ontbijt met croissantjes en een zondagmiddagborrel. Op je verjaardag kiezen wat je mag eten en kamperen in de zomervakantie met je eigen tent.’
Uithuisplaatsing
Sara heeft gemerkt dat de zorg in haar gezinshuis ingewikkeld kan zijn doordat veel verschillende mensen om het kind heen betrokken zijn. ‘De biologische ouders en familie, de voogd, therapeuten en soms een netwerk van vrienden/kennissen. Sommige ouders vinden het lastig om met gezinshuisouders of pleegouders te communiceren. Een uithuisplaatsing levert vaak veel pijn en verdriet op, dit moet ook een plek krijgen.’
Samen met de ouder
Bij sommige plaatsingen zijn de communicatielijntjes juist kort en lukt het om de opvoeding samen met de biologische ouder vorm te geven. ‘In één van de casussen in ons gezinshuis hebben we te maken met een vrijwillige plaatsing: moeder kan nu niet voor haar kind zorgen. Een vrijwillige plaatsing zorgt voor veel rust voor ons, kind en ouder: niet alles hoeft via een voogd geregeld te worden. De ouder weet dat haar kind bij ons kan opgroeien zolang dit nodig is, wij zorgen voor duidelijke afspraken en structuur rondom de bezoekregeling, school en therapie.’
Naast elkaar
De bevestiging dat de biologische ouder er mag zijn en altijd een plek heeft in het leven van de kinderen, is voor kinderen heel belangrijk. ‘Vaak is er bij pleegzorgsituaties sprake van intergenerationele problematiek: je moet echt het hele netwerk meenemen in de zorg voor het kind. Het is zo mooi als het samen lukt. Laatst nodigden we een ouder uit voor de rapportuitreiking en gingen we samen een paspoort aanvragen voor haar kind. Als het kind dan trots de “beide moeders” een hand geeft, ben ik zo blij dat dit allemaal naast elkaar kan bestaan.’
Acceptatie van de situatie
Bij een tijdelijke plaatsing van een puber kon het meisje in de weekenden naar huis om bij haar vader en vrienden te zijn; niet per se gebruikelijk. ‘Ook in dit geval was er directe communicatie met de biologische ouder en was er acceptatie van de situatie op dat moment’, vertelt Sara. ‘Dat is gewoon niet altijd het geval. Het zou goed zijn als de biologische ouders hierin meer ondersteuning krijgen: het is voor hen zo heftig dat hun kind niet meer thuis woont.’
Positieve groei
Sara ziet dat haar gezinshuiskinderen allemaal een eigen, positieve ontwikkeling doormaken sinds ze bij haar verblijven. ‘Waar de één groeit in zelfvertrouwen en grenzen aangeven, groeit de ander in spelontwikkeling, impulsbeheersing of taalvaardigheid. Daarnaast hebben ze allemaal een eigen rugzak, de één groter en voller dan de ander.’
Terugval en opkrabbelen
Het brengt Sara en haar man veel voldoening om als gezinshuisouder iets voor deze kinderen te betekenen. ‘Elke dag is een nieuwe dag met nieuwe kansen. Kansen voor groei, voor een terugval en opnieuw opkrabbelen, voor plezier en nieuwe herinneringen. Ik ken geen baan die meer betekenisvol is dan deze baan als gezinshuisouder.’
Dit artikel las je gratis. Vond je het artikel de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten blijken door een kleine (of grote) bijdrage te doen. Als veel lezers dit doen, kan ik dit soort artikelen blijven schrijven en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden. Dankjewel!